Een zware shift achter de rug. Een iemand overleden. En een iemand opname ziekenhuis.
Het is allemaal zo confronterend en zo vermoeiend. Maar wel normaal op die leeftijd. (80 +)
In tegenstelling tot.
Ouders horen eerst te gaan...
Het blijft ontzettend moeilijk , nee, het is nu nog veel moeilijker om iemand zien heen te gaan. Om professioneel te blijven. Gevoelens op nul zetten, grotendeels. De scheiding trachten te behouden tussen privé gevoelens en het noodzakelijke medeleven. Gelukkig was het zacht, nauwelijks merkbaar. Een totale overgave. Rust zacht.


De Temodal-verhalen op de verschillende blogs die ik vind, geven me hoop.
Dank je wel bloggers, voor jullie verhalen. Op dit moment hou ik er me aan vast.


Waar ik mee in mijn hoofd zit is heel bizar. Waarom krijgen de meeste hersentumoren een naam van hun niet zo gastvrije host?
Waarom krijgen ze een mannelijke naam? Mr. Tumor, Phil, Vic, etc? Iemand een idee?