Woensdag 27/7 bloed geprikt.
Resultaat: veel te laag trombocyten gehalte. Transfusie met bloedplaatjes gekregen. Het zit erin dat de Temodal reeds na de eerste ronde wordt gestopt.
En dan? Wordt het dan nu nog een keertje, voor de zoveelste keer donker?
Gisteren voelde ze zich niet goed. Kwam moeilijk uit haar woorden. Ze was boos en gefrustreerd. Terecht!!!
Ik ben ook boos en gefrustreerd en ontzettend verdrietig. Ik voel me zo ontzettend machteloos.
donderdag 28 juli 2011
vrijdag 15 juli 2011
Het eerste nonsens woord is gevallen. Bromstelsteen voor borstelsteel. Of zoiets. Gelukkig kon ik de betekenis afleiden uit de context.
Op donderdag een uitstap.
Het leukste ervan was, en leuk is geen goed woord, beter zou zijn het meest aangrijpende en meest gelukkig makend moment, op het eind van de dag, dat ze zei:
Ik realiseer me net dat ik vandaag vergeten was dat ik ziek ben.
Daarna las ik Nathalie, die zei dat ze wou dat ze voor 1 dag es kon vergeten dat ze ziek is. Mijn hart breekt ook voor haar, en ik hoop dat ze ook veel van die dagen mag beleven, waarop ze even kan vergeten.
Ik ben blij, dat het voor mijn dochter zulk een dag was.
Ik zoek naar meer van dat!!!
Op donderdag een uitstap.
Het leukste ervan was, en leuk is geen goed woord, beter zou zijn het meest aangrijpende en meest gelukkig makend moment, op het eind van de dag, dat ze zei:
Ik realiseer me net dat ik vandaag vergeten was dat ik ziek ben.
Daarna las ik Nathalie, die zei dat ze wou dat ze voor 1 dag es kon vergeten dat ze ziek is. Mijn hart breekt ook voor haar, en ik hoop dat ze ook veel van die dagen mag beleven, waarop ze even kan vergeten.
Ik ben blij, dat het voor mijn dochter zulk een dag was.
Ik zoek naar meer van dat!!!
maandag 11 juli 2011
Ik snap niet waarom heel veel mensen alleen moeten overgaan. Familie wenst wel verwittigd te worden in het holst van de nacht, bij overlijden, maar waken??? Dan ligt zo iemand dood te gaan, gans alleen. De verpleging heeft geen tijd om er te gaan langs zitten. In en in droevig. Misschien is het bij jongere mensen anders. Maar bij ouderen? Je snapt het al, er ligt weer iemand op sterven in het rusthuis. Dit jaar is niet te doen. Zoveel overlijdens dat ik het niet meer bijhoudt...
Mijn ma heeft een hele week aan het sterfbed van mijn opa gezeten. Hij is niet alleen hoeven over te steken. Mijn oma idem dito.
Maar wat ik op mijn werk zie is zo bedroevend. Slik.
Ik ben heel veel bezig met de dood. Zelfs mijn voorouders aan het opzoeken. En ik ga, hoop ik dan toch, geeneens zelf dood in de nabije toekomst.
Heeft natuurlijk allemaal te maken met de situatie van mijn dochter. Op dit moment kan ik weer huilen huilen huilen, maar het zal niet baten. Mijn gemoed switcht tussen pure wanhoop, hoop, vertrouwen, berusting en angst voor de toekomst. Hoe moet het nu verder? Tot nu toe gaat alles nog redelijk, ze kan nog zelfstandig wonen, maar ... Pillen vergeten in te nemen, als het eenmalig is ok, en ik weet dat er een moment komt dat het niet meer kan. Wat dan? Wat godverdomme wat dan? Ik kan ni zomaar stoppen met werken, heb nog twee studerende jongens hier onder mijn hoede. Dat kost stukken van mensen.
Waar moet ze naartoe, als het niet meer lukt?
kloteboel, klotezooi!!!! ik weet het ff allemaal niet meer.
Kweet alleen dat ze niet alleen zal zijn, mag zijn.
Op momenten als deze, wou ik zo graag dat ik nog een partner had. Iemand om tegenaan te kruipen in het holst van de nacht, als dromen mijn wezen overnemen.Maar ik heb geen partner en zie het ook niet zitten om er eentje te gaan opsnorren in deze situatie. Ondertussen tikt de klok voor mij ook door. elke tik tak tik tak voert nader tot de dood. Ik lees blogs, blogs en nog es blogs. Wat is belangrijk,wat moeten we er nog uithalen, uit die tijd die rest? Voor haar, wensen trachten in te vullen. Voor mij, hoofd trachten boven water te houden. Het zou simpeler zijn moest ik afstand kunnen nemen, maar dat gaat niet. Zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar. Een tijd lang heb ik zulk schrijven op facebook gezet, maar dank zij Davy (peefie, zie links) heb ik hier een plekje gevonden om alles van me af te schrijven. Ik heb altijd het idee dat facebook een happy medium moet zijn, over triviale dingen, en zeker niet over dood en doodgaan. Vandaar mijn hele verhuis naar hier, en kan ik op facebook ook de onnozelaar uithangen.
Hier kan ik alles kwijt, hopelijk grotendeels anoniem, mijn grootste angst is dat mijn dochter deze blog vind en zich ook nog gaat aantrekken wat ik voel. Dat mag niet. De kans is redelijk klein. Ze heeft zich nooit erg bezig gehouden met computers en dies meer. Alleen het allernoodzakelijkste denk ik. Mail. Facebook heeft ze geen boodschap aan. Ik vroeger ook niet, maar mensen veranderen en passen zich aan.Ik heb me aangepast. Mijn dagboek, is deze blog geworden. Mijn contacten met oud collega's, via facebook. Nieuwe contacten: datingsite. Al zit dat in het slop. Wie wil er nu in zee met iemand die momenteel tot op de bodem moet gaan... juist ja. niemand.
Nu ik dan toch bezig ben, kan er nog wat bij , ja toch?
Mijn vriendenkring is uitgestorven. Langzaam en zachtjes. Door een kutrelatie die zowat een achttal jaren duurde, ben ik langzaam maar zeker iedereen kwijtgeraakt.Mijn wereld is gekrompen tot mijn nachtcollega's, beperkt tot het werken. Mijn familie, die gekrompen is tot ma en pa, broer en schoonzus.
Deze laatsten hebben ook het nodige op hun bordje gekregen. Ma van schoonzus had MS, ondertussen overleden, pa van schoonzus longkanker, ook overleden. Niet zo lang geleden. Dus die mensen ga je ook niet nodeloos lastigvallen. Blijft er over: ma en pa. Wil ze ook niet belasten, en trouwens, de klik is er niet. Wat nog. Vriendin in Oostende. Acht of negen kids, ben de tel kwijt. Haar jongste kind is zo oud of zo jong als haar eerste kleinkind. Enfin, niet veel contact en ja, ik zou er heen gaan deze zomer, maar de toestand van mijn dochter laat het niet toe. Het komt erop neer dat ik telkens terug val op mezelf.
Khad nog een vriend via een datingsite, die me gewoonlijk smste om iets te gaan drinken op momenten dat ik moest werken. Lang niets meer van gehoord. De laatste dates liepen ook op niets uit. Was ik te onverzorgd? kan best zijn. Was ik te fel bezig met mijn dochter? kan best zijn.
In ieder geval, I am an island. Maar ik heb zo een behoefte aan menselijk contact.... Acht jaar geleden wist ik het in mijn botten, als ik doorga met deze relatie komt er een moment dat ik er gans alleen ga voorstaan... Ik ging toch door, tegen beter weten in. En nu is dat moment aangebroken.Het alleenzijn zonder partner al veel langer, das ni zo erg. Maar nu, met al mijn verdriet over mijn dochter, das moordend.Eigenlijk is dit een kreet om hulp, van mensen die ik wel of niet ken. Maar ook dit zal verloren gaan in cyberspace.
Als ik de blogs lees, van mensen met een hersentumor, dan zie ik dat ze omringd zijn door familie en vrienden.Zo hoort het.
Hier niet. Niet voor mij. Mijn ma doet haar best. Voor de rest voel ik me in de steek gelaten. Mega. Want we zitten ook nog met de situatie gescheiden. De papa van mijn dochter is hertrouwd. Notabene familie van mij, maar soit. Ik kan daar niet ff gaan uithuilen.
Hoe moet het nu verder??? Als ik lees, in de blogs, hoe het eindigt? Hoe moet het nu verder?
Mijn ma heeft een hele week aan het sterfbed van mijn opa gezeten. Hij is niet alleen hoeven over te steken. Mijn oma idem dito.
Maar wat ik op mijn werk zie is zo bedroevend. Slik.
Ik ben heel veel bezig met de dood. Zelfs mijn voorouders aan het opzoeken. En ik ga, hoop ik dan toch, geeneens zelf dood in de nabije toekomst.
Heeft natuurlijk allemaal te maken met de situatie van mijn dochter. Op dit moment kan ik weer huilen huilen huilen, maar het zal niet baten. Mijn gemoed switcht tussen pure wanhoop, hoop, vertrouwen, berusting en angst voor de toekomst. Hoe moet het nu verder? Tot nu toe gaat alles nog redelijk, ze kan nog zelfstandig wonen, maar ... Pillen vergeten in te nemen, als het eenmalig is ok, en ik weet dat er een moment komt dat het niet meer kan. Wat dan? Wat godverdomme wat dan? Ik kan ni zomaar stoppen met werken, heb nog twee studerende jongens hier onder mijn hoede. Dat kost stukken van mensen.
Waar moet ze naartoe, als het niet meer lukt?
kloteboel, klotezooi!!!! ik weet het ff allemaal niet meer.
Kweet alleen dat ze niet alleen zal zijn, mag zijn.
Op momenten als deze, wou ik zo graag dat ik nog een partner had. Iemand om tegenaan te kruipen in het holst van de nacht, als dromen mijn wezen overnemen.Maar ik heb geen partner en zie het ook niet zitten om er eentje te gaan opsnorren in deze situatie. Ondertussen tikt de klok voor mij ook door. elke tik tak tik tak voert nader tot de dood. Ik lees blogs, blogs en nog es blogs. Wat is belangrijk,wat moeten we er nog uithalen, uit die tijd die rest? Voor haar, wensen trachten in te vullen. Voor mij, hoofd trachten boven water te houden. Het zou simpeler zijn moest ik afstand kunnen nemen, maar dat gaat niet. Zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar. Een tijd lang heb ik zulk schrijven op facebook gezet, maar dank zij Davy (peefie, zie links) heb ik hier een plekje gevonden om alles van me af te schrijven. Ik heb altijd het idee dat facebook een happy medium moet zijn, over triviale dingen, en zeker niet over dood en doodgaan. Vandaar mijn hele verhuis naar hier, en kan ik op facebook ook de onnozelaar uithangen.
Hier kan ik alles kwijt, hopelijk grotendeels anoniem, mijn grootste angst is dat mijn dochter deze blog vind en zich ook nog gaat aantrekken wat ik voel. Dat mag niet. De kans is redelijk klein. Ze heeft zich nooit erg bezig gehouden met computers en dies meer. Alleen het allernoodzakelijkste denk ik. Mail. Facebook heeft ze geen boodschap aan. Ik vroeger ook niet, maar mensen veranderen en passen zich aan.Ik heb me aangepast. Mijn dagboek, is deze blog geworden. Mijn contacten met oud collega's, via facebook. Nieuwe contacten: datingsite. Al zit dat in het slop. Wie wil er nu in zee met iemand die momenteel tot op de bodem moet gaan... juist ja. niemand.
Nu ik dan toch bezig ben, kan er nog wat bij , ja toch?
Mijn vriendenkring is uitgestorven. Langzaam en zachtjes. Door een kutrelatie die zowat een achttal jaren duurde, ben ik langzaam maar zeker iedereen kwijtgeraakt.Mijn wereld is gekrompen tot mijn nachtcollega's, beperkt tot het werken. Mijn familie, die gekrompen is tot ma en pa, broer en schoonzus.
Deze laatsten hebben ook het nodige op hun bordje gekregen. Ma van schoonzus had MS, ondertussen overleden, pa van schoonzus longkanker, ook overleden. Niet zo lang geleden. Dus die mensen ga je ook niet nodeloos lastigvallen. Blijft er over: ma en pa. Wil ze ook niet belasten, en trouwens, de klik is er niet. Wat nog. Vriendin in Oostende. Acht of negen kids, ben de tel kwijt. Haar jongste kind is zo oud of zo jong als haar eerste kleinkind. Enfin, niet veel contact en ja, ik zou er heen gaan deze zomer, maar de toestand van mijn dochter laat het niet toe. Het komt erop neer dat ik telkens terug val op mezelf.
Khad nog een vriend via een datingsite, die me gewoonlijk smste om iets te gaan drinken op momenten dat ik moest werken. Lang niets meer van gehoord. De laatste dates liepen ook op niets uit. Was ik te onverzorgd? kan best zijn. Was ik te fel bezig met mijn dochter? kan best zijn.
In ieder geval, I am an island. Maar ik heb zo een behoefte aan menselijk contact.... Acht jaar geleden wist ik het in mijn botten, als ik doorga met deze relatie komt er een moment dat ik er gans alleen ga voorstaan... Ik ging toch door, tegen beter weten in. En nu is dat moment aangebroken.Het alleenzijn zonder partner al veel langer, das ni zo erg. Maar nu, met al mijn verdriet over mijn dochter, das moordend.Eigenlijk is dit een kreet om hulp, van mensen die ik wel of niet ken. Maar ook dit zal verloren gaan in cyberspace.
Als ik de blogs lees, van mensen met een hersentumor, dan zie ik dat ze omringd zijn door familie en vrienden.Zo hoort het.
Hier niet. Niet voor mij. Mijn ma doet haar best. Voor de rest voel ik me in de steek gelaten. Mega. Want we zitten ook nog met de situatie gescheiden. De papa van mijn dochter is hertrouwd. Notabene familie van mij, maar soit. Ik kan daar niet ff gaan uithuilen.
Hoe moet het nu verder??? Als ik lees, in de blogs, hoe het eindigt? Hoe moet het nu verder?
Abonneren op:
Posts (Atom)