Ik las dat een ongeneeslijke zieke, minstens 1 vriend op vier verliest.
Je hoort niets meer, ze kunnen het niet aan, of vinden het makkelijker om niets meer te laten horen.
Ook bij haar hoor ik zoiets. Niet dat ze haar laten vallen, maar de beste vriendin, die zeker zou bellen vandaag, kon niet omdat haar vriendje andere plannen had. Dus zit ze te wachten, voor niks, op het telefoontje. Het komt niet. En ik zie het verdriet in haar ogen, haar houding.
Net zoals men mij zegt, ik bel je nog. Ik kom es af. Mijn telefoon rinkelt niet. En de hond heeft niets om zijn tanden in te zetten. Vacuum.
Als ik mijn schoonzus bel om het laatste nieuws door te geven, zegt ze al heel gauw, ik moet nu es verder doen. Boodschap aangekomen.
Ik snap ook wel dat het allemaal heel hard en rauw is, maar wij zitten er ook mee. En voor een keertje wou ik dat ik Nederlander was. Die kunnen dat wel, die hollanders...